Plato's Grot.

Hij was net 12 jaar geworden. Bart, een stevige tiener ondanks zijn ziekte, had het beste verjaardagscadeau dat hij zich ooit kon wensen. Ja, vandaag was het moment aangebroken: voor het eerst in zijn leven zou hij de echte wereld zien. De infectieziekte die zijn ogen hadden aangetast en hem al zijn hele leven in een vacuümkamer had gedwongen, waren nu eindelijk genezen. Er was een geneesmiddel gevonden waardoor hij de gevangeniskamer van het ziekenhuis kon verlaten.

Zijn hele leven had hij een speciale bril moeten dragen die hem toegang gaf tot de wereld om hem heen. De wereld voor hem bestond uit de vacuümkamer en het aangrenzende laboratorium van het Universitair Ziekenhuis. Verder had hij toegang tot het internet en was hij aangesloten op Second Life, waar hij naar hartenlust kon rondlopen en mensen buiten het ziekenhuis kon ontmoeten. Maar vanaf vandaag zou hij de echte wereld zien, met zijn eigen ogen. Echte kleuren, planten, dieren en mensen zien. Voor het eerst zou hij het ziekenhuis kunnen verlaten en de buitenlucht ruiken.

Iedereen die hij kende was aanwezig: kennissen en familie die deze gebeurtenis samen met hem wilden meemaken. Het zou een feest worden. De dokter kwam naar hem toe om zijn bril af te doen. "Ben je er klaar voor?"  "Zeker, ik kan niet wachten!" glimlachte Bart. De dokter trok zijn handschoenen aan. "Sluit je ogen maar," zei hij. "Het daglicht kan nog pijn doen aan je ogen." De moeder van Bart nam zijn hand vast. “ Ik ben bij je.” zei ze met een zachte stem.  

De eerste lichtstralen schijnen in zijn ogen. Een nieuwe wereld gaat open. De eerste indruk is wazig, met verschillende kleuren die lijken op een abstract schilderij in het Louvre. Voor het eerst ruikt hij nieuwe geuren die niet altijd even aangenaam zijn. De moeder van Bart nam zijn rolstoel en reed naar buiten, langs de grote deuren van het ziekenhuis. Bart ervaarde een overweldigende angst en vreugde, gevoelens die eigenlijk niet te combineren zijn. Hij stond op uit zijn rolstoel, maar het was allemaal te overweldigend en hij raakte in paniek. De wereld zag eruit zoals hij had verwacht -  via zijn VR-bril die was aangesloten op hersenimplantaten had hij tenslotte alles gezien. Maar de realiteit voelde anders dan hij had verwacht. De angst overheerste zijn nieuwsgierigheid. Hoe kan hij overleven in deze wereld? Hoe zou hij nog een gewone jongen kunnen zijn zoals zijn leeftijdsgenoten. Gaat hij ooit nog naar school kunnen gaan. De wereld die hij nog maar net had leren kennen kwam op hem af.

 "Dokter! Breng me terug naar mijn kamer," smeekte hij. "Ik heb er genoeg van!  Zet mijn bril weer op alstublieft." De dokter gehoorzaamt en bracht Bart terug naar zijn kamer. Wanneer iedereen weg was en Bart nog alleen in zijn kamer zat, komen de tranen uit zijn ogen. Ik zal mijn bril nooit meer afzetten, dacht  hij.