De kosmische jacht.

Al dagenlang is de jager onderweg, zonder enig succes. Geen enkel dier heeft zijn speer of pijl kunnen raken, de man is uitgeput. Hij stapt door het groene, zachte, jonge gras waar het zaad nog niet is aangegroeid. Het was al een moeilijk jaar geweest en een lange winter.

Nu de lente terug in het land is en de witte, ijzige sneeuw is verdwenen, kan hij verder in het woud jagen en zelf dagenlang onderweg zijn.

Zijn vrouw was juist bevallen van een mooie sterke baby, een jongen. Dat had hij altijd al gewild, de andere vijf waren allemaal dochters. Er was al eentje van gestorven, het kind had niet lang geleefd. Ze waren nog bij de gelukkigen, zeiden ze in hun kamp.

De man gaat zitten op een rots aan de waterkant, waarna hij zijn speer en boog neerlegt en zich verfrist in de rivier. De groene, blauwe, heldere lucht wordt langzaamaan oranjerood maar de zon staat nog sterk, achter het woud waar hij juist vandaan komt is de hemel al donkerblauw geworden. Zeker als je naar de bergen kijkt waar de goden vandaan komen.

“ Het wordt bijna donker, ik moet ergens een goede slaapplek zien te vinden.” Dacht de jager.

Hij neemt een slok van de stromende rivier die als een slang door het landschap kronkelt. Terwijl hij het sprankelende water door zijn keel laat glijden ziet hij aan de overkant een imposante hert. De ondergaande zon schijnt in haar gewei, als een goddelijk wezen.

“ Dit is mijn kans, hiermee kan ik gans mijn familie en stamgenoten voor dagenlang eten geven, ze zullen mij als een held ontvangen.” Dacht de jager. Wanneer hij omhoog kijkt, ziet hij aan het firmament een arend in het ronddraaien, op zoek naar een laatste maaltijd.

Hij stapt snel uit de rivier, neemt zijn speer en boog en loopt met zijn herwonnen kracht achter het hert aan. Ondertussen loopt het hert richting het westen, daar waar de zon ondergaat. Als een zwarte schim met stralende strepen licht die door haar gewei heen schijnt. Hij loopt achter haar aan maar het hert is snel en verdwijnt aan de horizon.

Na een tijdje vindt de jager het hert terug en smijt hij zijn speer richting het hert maar mist het doel. De hert laat zich niet doen en er ontstaat een gevecht tussen het hert en de jager. De dieren in het woud zien het schouwspel gebeuren. Op het einde raakten beiden dodelijk gewond, het hert vlucht verder en verstopt zich achter de struiken. De zon werpt haar laatste stralen van de dag.

Het hert schreeuwt van de pijn, haar druppels tranen vallen als kristallen op de grond. Met zijn laatste kracht loopt de jager achter het hert aan. Het hert blijkt zwanger te zijn en verstopt zich achter de struiken zodat het kan bevallen van een kalf. Wanneer de jager aan de struik komt valt hij neer op de grond, de man schuift achter de struiken terwijl de takken kraken. De druppels bloed vallen op de ritselende bladeren terwijl hij zich verder schuift tot achter de struik.

Verwonderd kijkt hij naar de geboorte van het kalf, dit had hij niet verwacht. Ondertussen verdwijnt hun levenskracht uit hun lichaam, samen sluiten het hert en de jager hun ogen, ze laten hun laatste zucht die als twee fonkelende lichtjes naar de hemel stijgt.

En na duizenden jaren, kan je nog altijd de jager in de Orion en het hert aan de Cassiopeia zien.

Het pasgeboren dier werd gered door de stamgenoten van de jager die hem kwamen opzoeken omdat ze ongerust waren, het kalf kreeg een speciale plek in hun hart en elk jaar werd er op diezelfde dag feest gevierd, want ze weten dat de kosmos ervoor zou zorgen dat alles terugkomt.