De Inner Moeders en de geboorte van de Alververse.

1.

Het was tijdens de Zevenjarige Oorlog een zeer onaangename periode in het leven van velen.

Marcky Alverman had juist zijn vriendin dood gevonden in haar bad.

Hij was vol met verdriet en wist niet hoe hij met zijn gevoelens moest omgaan. 

Het was een vernietigende oorlog, die zelfs gaten had geslagen in tijd en ruimte door de anti-materie bommen. Hier en daar zag je wormgaten die veroorzaakt waren door dezelfde vernietigende wapens, volgens sommigen zouden ze zelf toegang geven tot een andere planeet. “Laat me niet lachen,” zou ik vroeger gezegd hebben

Marcky en zijn vriend Jimmy hadden zich destijds, toen de oorlog begon, bij het rebellenleger aangesloten, maar die was ondertussen ontbonden. Het grappigste was, en natuurlijk bedoel ik dat sarcastisch, dat niemand nog wist wie er aan het winnen was, laat staan wie er nog controle had, pure chaos. 

Je had Cobra nog, een Multinational die een nieuwe wereldorde wilde oprichten, maar die zaten lekker veilig in hun satelliet. Een ruimtestation dat gebouwd was rond een asteroid, die ze, Cobra dus, met een ruimteschip naar een baan rond de aarde hadden gebracht, vraagt me niet over de technische gegevens, want daar weet ik nougabollen van. Gevangenen werden er naartoe gebracht, ook politieke gevangenen om de asteroid te ontmijnen, om zo aan het materiaal te geraken, de asteroid was daarvoor zorgvuldig uitgekozen, vol met metalen voor het maken van de satelliet, .

Onze vrienden waren een maand na de begrafenis op reis vertrokken naar Canada om afstand te nemen van de oorlog en om zo hun problemen achter te laten, althans voor de tijd dat ze in Canada verbleven. Toen ze in Ontario aankwamen zei Jimmy dat hij wist hoe hij hem kon opbeuren. 

 “Ik weet misschien waar ik hier psylos kan krijgen, een 20 minuten rijden van Peterborough." "Oké, zei Marcky” laten we dat doen, Jimmy, denk wel dat ik het kan gebruiken.”

Ze stapte in de wagen en reden naar de persoon die de paddo’s verkocht. Toen ze ter plaatse kwamen belde Jimmy aan de deur om de overdracht te regelen. Nadat  het pakje in ontvangst was, reisden de twee door naar een open wei aan een bos om daar de nacht door te brengen, ver genoeg van de bewoonde wereld.

Daar aangekomen zette ze eerst hun tent op. “Het wordt een heldere nacht” zei Jimmy.” Als het zo blijft, kunnen we vannacht de melkweg zien.”  

Na het eten begonnen ze aan de psylos. Marcky wilde eerst nog wat gitaar spelen maar Jimmy was daar niet van gediend, omdat hij volop wilde genieten van de paddo's en het sterrenstelsel. Na het verorberen van de psylos gingen Marcky en Jimmy op het gras liggen. Marcky voelde de grond bewegen, terwijl hij omhoog naar de Melkweg keek. “Ik had toch meer kleur verwacht zoals op foto’s, dacht Marcky.” Het voelde alsof hij op een zacht tapijt lag en meeging met de golven van de zee. Een van de sterren begon lichtjes te flikkeren, maar Marcky kon zijn ogen er niet vanaf houden. Het leek alsof de ster alsmaar dichterbij kwam en meer en meer een silhouet van een vrouw aannam.” What the fuck is dat? "Een zonnevrouw, een sterrenkind?” dacht hij. Zachtjes landde ze al zittend op de grond, aan haar buik was er een grote opening, en zijzelf was vier keer groter dan een gewone mens. Ze keek Marcky aan en hij zag recht in haar lichtgevende ogen. “Marcky!” "Zeg ze.” Stapt in mijn buik.” Niet goed weten wat te doen, maar Marcky zijn curiositeit nam de bovenhand, stapte naar de vrouw en ging in de opening van haar buik, eens binnenin zag Marcky een groot veld met meerdere versies van de zonnevrouw. “Kom maar gerust door wij zijn de Innermoeders van het Kosmos." " Volg ons maar!” We weten hoe je voelt na het verlies van je vriendin, daarom zijn we hier om je een nieuw doel te geven. De kracht die je nodig hebt om van je verdriet af te geraken, zodat gij een nieuwe wereld kan creëren van hoop en liefde. Een spirituele reis door je eigen innerwereld. Een kracht waarvan je het einde nog niet kent. "Een geboorte van een nieuw…” ineens een stilte, aan de blik van haar ogen te zien  had ze iets te veel gezegd, of toch bijna. 

 Ondertussen kwam er een grote ijzeren struisvogelachtige vogel aangevlogen. “Dit is Miele, een struisvogel robot, uw voertuig gemaakt van oude wasmachines, zo kan je onze wereld bewonderen, hiermee kan je overal rondvliegen.”  " En waarom nu weer?”  vroeg Marcky zich af terwijl hij toch nieuwsgierig was wat er achter de horizon afspeelde. 

Al vanaf hij in de inner-wereld was waren er verschillende klanken te horen, vanuit een toren hoorde hij  iemand een fluit spelen, een sitar valt in, samen met tromgeroffel, bongo's en trompetten. dan weer zacht en rustig, dan weer luider met wat meer tempo. Ondertussen neemt Marcky plaats op Miele en begint aan zijn reis in de kosmos van de Inner-moeders. Allen zwaaien ze hem uit.

“Je gaat de trip van je leven hebben, dat beloven we je!” Riepen ze al lachend. “ En waar ga je me heen brengen?” Vroeg Marcky aan Miele. “ Dat zal je wel zien, nog een uurtje vliegen over de woestijn en we zijn er.” antwoordde Miele. “ Ik hou me alvast met wat er zal komen.”zei Marcky terwijl hij zich langzaam liet zakken in de zadel. hij begon al te vergeten van waar hij vandaan kwam, de wereld die hij achtergelaten had, Jimmy die waarschijnlijk nog zat te genieten van de paddestoelen, Marcky liet zich verder zweven op de robot, die tegen alle verwachtingen in,  aangenaam zat. De hemel was totaal anders dan thuis, veel meer kleuren met streepjes en golvende lijnen. De lucht was zacht en aangenaam. Marcky rook de Nag Champa-achtig geur en zweverige geluiden. De inner-moeders zagen nog een kleine stip van hen, die aan de horizon verdween.

2

Mushroom City. De stad waar iedereen op wolkjes loopt.

Ze komen aan in Paddenstoelstad, een plaats waar iedereen op wolkjes loopt en alles vergeet. Sommige mensen hebben donkere wolkjes en draaien helemaal rond, andere lopen dan weer op witte wolken met kleine sterretjes boven hun hoofd, nog andere lopen dan weer op roze wolkjes, die draaien vierkant en plakken aan hun voeten als een suikerspin, al beseffen ze dat zelf niet. Overal staan metershoge  paddenstoelen met heelder appartementen en andere soorten huizen. “Daar in het eethuis kan je iets eten, waarschijnlijk iets met paddenstoelen.” Grapte Miele." Het zal wel zelfbediening zijn want van het volk hier moet je maar weinig verwachten, gelukkig voor jou is alles geautomatiseerd. Zo is het ook begonnen, na de automatisering wisten de mensen niet meer wat te doen. "Het enige wat ze nog moesten doen was hun paddenstoelen onderhouden, ze hadden een symbiotische relatie met elkaar, zij mochten er hun huizen op bouwen en de paddenstoelen werden door hen onderhouden, dat was al eeuwen zo.” Legde Miele uit. ”In de plaats van de paddenstoelen te verzorgen, was de aantrekkingskracht van de wolken hun fataal geworden.”

 Miele landde op een van de paddenstoelen, Marcky stapte af en ging binnen in de broodjesbar, hij liep richting de automaat en bestelde er een broodje, vervolgens ging hij zitten aan een van de tafels die allemaal leeg waren. Op een na, daar in een hoekje zat een man gekleed in een pak met das. "Ook zombies zoals hij hebben eten nodig.” Dacht hij.

Terwijl Marcky zijn broodje opat dacht hij na over zijn leven, ten tijde dat hij zich aansloot bij het rebellenleger, liever was hij thuis gebleven bij Anne, toen ze elkaar leerde kennen, die zomernacht voelde hij onmiddellijk dat ze de ware was voor hem. Haar lach had hem betovert. Het was zeker geen liefde op eerste zicht aan haar kant, Marcky probeerde haar te bereiken maar ze leek het niet te begrijpen. Het zou maanden duren voordat Anne, Marcky hem  een blik gunde. In die tijd zat Marcky op zijn appartement, dat altijd donker en leeg was toen hij thuis kwam. Maar op een dag keek zij hem in zijn ogen, haar gedachten leken hem te zeggen: "Gij, arme sloeber, vanaf nu zijt gij van mij.” En de Goden zagen dat het goed was.

Nooit had hij gedacht dat ze zo lang van elkaar gescheiden zouden zijn, maar de oorlog had daar anders over beslist. Als men terug  de vrijheid zou willen van voorheen moesten ze vechten, er waren maar weinig keuzes of te wel in het leger van Cobra gaan of in het rebellenleger. Geen van de twee was een goede keuze maar het rebellenleger kwam tenminste nog op voor de gewone mens in de straat, daarom besloot hij samen met Jimmy mee te vechten. Toen het rebellenleger werd ontbonden door allerlei geschillen in de leiding, gingen Marcky en Jimmy terug naar huis. In de straten was het rustiger geworden, hier en daar kleine groepjes die controle wilden hebben over hun regio, Anne had ondertussen haar eigen oorlog gevochten na zoveel leed gezien te hebben. 

Na het eten stond aan de andere kant van de markt  een Inner-Moeder "Kom je moet gaan, de tijden zijn hier snel en gevaarlijk". "Voordat je het weet lopen jullie zelf op wolkjes.” Lachte ze. 

3

De Paarse Vallei.

 Marcky zette zijn reis voort naar de Paarse Vallei, daar kwam ze halfnaakte vrouwen en mannen tegen in witte  jassen, met daarin patronen van rechthoeken, vierkanten, driehoeken en verschillende zigzag en rechte lijnen in verschillende primaire kleuren met  blauw paars haar, die een groot kristal vereerde.

Ze denken dat Marcky de kristal wil stelen, wat anders zou iemand zoals hij hier komen doen moesten ze gedacht hebben. Onmiddellijk begonnen de Kristal-vereerders met speren te smijten, gelukkig kon Marcky op tijd van Miele afspringen, zodat de speren hem niet konden raken. Spijtig genoeg werd Miele geraakt door een van zijn motoren waardoor de robot onmogelijkheid nog kon vliegen wat de reis bemoeilijkte.  “Hoe gaat ik dit  herstellen?” Zei Marcky verontrustend. “De grootste vraag is hoe geraken we hier weg, voor dat er nog meer schade is?” Vraagde Miele zich af. “ Je zou ze kunnen afschrikken terwijl ik mij ga verstoppen achter de rotsen.” “Alsof dat ik al die pijlen kan afslaan.”Miele antwoordde sarcastisch. “ Kan je dat?” Vroeg Marcky. “Natuurlijk kan ik dat, zolang ze mijn motoren niet raken.” “ Flappert met je vleugels zoals een echte struisvogel als die woest is.” Raadde Marcky Miele aan.” Oké, geen tijd te verliezen, daar gaan we dan." Miele loopt snel richting de kristal-vereerders, terwijl zij, met hun speren Miele probeerde te raken, ondertussen loopt Marcky snel achter één van de rotsen om te schuilen, diep ademend keek hij naar de robot of dat alles goed verloopt, hij probeerde zelf om nog één van de speren die hij opgeraapt had naar de de kristal-vereerders te gooien. Ondertussen lukte Miele om ervoor te zorgen dat de kristal-vereerders het hazenpad namen. " Achter die waterval zijn we veilig genoeg, dan kunnen we zien hoeveel schade je opgelopen hebt Miele." Zei Marcky. "Achter mijn vleugels is er een deurtje, daar vind je gereedschap." Liet Miele weten. " Wel, we zullen eens een kijkje nemen." Terwijl hij het laatste stuk speer uit de robot haalde. " Met de gaten zal je het moeten doen, die door de speren veroorzaakt zijn! 

"Hebben de Inner-moeders jou gemaakt?" Vroeg Marcky, ondertussen nam hij een van de draden uit de motor van Miele. " Nee, ik kom van de aarde net als jij, of had je gedacht dat ze hier wasmachines hadden. " " Lijkt mij inderdaad vreemd maar uiteindelijk niet onmogelijk. "Aarde dus, en ik dacht dat ik je verzonnen had." " De trip bedoel je?" "In zekere zin wel, maar er is meer aan de hand."  Zei Miele mysterieus. “ Nog even deze schroef vaster zetten en ik denk dat we klaar zijn voor vertrek.Bromde Marcky.

4 

De BOBs.

Nadat de struisvogel robot hersteld was, vertrokken Miele en Marcky. Ze vlogen over de watervallen en bossen vol met exotische planten, ze haalde alsmaar meer altitude, hoger en hoger, zo hoog dat ze bijna de atmosfeer verlieten. Gelukkig werden ze op tijd opgevangen door de bubbel mensen, ook de BOBs genoemd, zij geloofden enkel wat hun peers zeiden, hun ruimteschip de Six Estate zag eruit als een grote echokamer. " In het ruimteschip, niemand te horen of te zien.”HALLO, hallo, hallo, Is hier iemand, is hier iemand?” Roept Marcky. Ze horen iemand aankomen! Hij zag eruit alsof hij elke dag een container voedsel innam, zijn lichaam was als een doorzichtige bol met daaronder kleine benen, later kwam Marcky te weten dat, als ze hun hoofd intrekken samen met hun benen en armen, dat ze dan volledig onzichtbaar waren. Eigenlijk waren ze volledig naakt. Waarschijnlijk een evolutionaire aanleg van de tijd dat ze op hun planeet leefden, als er dan gevaar dreigde kropen ze ineen als een egel, waardoor ze onzichtbaar waren voor eventuele roofdieren of wat het ook mocht geweest zijn. Met die korte beentjes was lopen niet echt een optie.  Wie bent u? vraagt de bolle man. Ik ben Marcky en dit is mijn voertuig en vriend Miele. “ Ah, een voertuig is een voorwerp, geen vriend!” “ Dit intelligent voertuig heeft mij al goed geholpen tijdens onze reis hier naartoe en ondertussen zijn we aan elkaar gebonden geraakt.” verdedigde Marcky zich. “Dat kan niet.” zegt de bolle man, waarop de andere BOBs hem direct gelijk gaven die ondertussen al wankelend aangekomen waren. “Nee, dat kan niet.” Zeiden ze allemaal in koor. De bolle man; “We zullen daarover eerst vergaderen, zodat we zeker zijn wat we zeggen dat het juist is.” “Dat is goed voor mij, maar kunnen jullie mij helpen om terug naar huis te geraken.” Vroeg Marcky. “ Als we gedaan hebben met de vergaderen zullen we daarover vergaderen, jullie kunnen nemen wat ge nodig hebt, en slapen kan je op de zetels.” Gaf de bolle man mee terwijl ze al strompelend richting de vergaderzaal gingen. Het Schip was binnenin als een grote kale ruimte ingericht met daarin grote zetels die speciaal aangepast waren aan de Bobs. De cockpit was vooraan met een groot scherm waar je alles kon zien. De tafel in het midden was voorzien van een groot digitale map van het sterrenstelsel.  Toen, na uiteindelijk  twee vergaderingen van drie dagen voorbij waren, kwamen ze terug naar Marcky en Miele.   “We hebben vergaderd en we  hebben besloten dat Miele een machine is en hij je vriend niet kan zijn, als jullie ons niet geloven moet je maar uw eigen onderzoek over doen,  we willen jullie wel naar de aarde brengen zodat jullie thuis geraken”   Een paar uur later ziet Marcky dat het schip tegen een meteoor gaat vliegen, maar ze geloofde hem niet, ze zeiden tegen hem dat het fake is, dat gebeurd regelmatig, zeiden ze. " Misschien kunnen jullie er nog eens over vergaderen.” Grapte Marcky. “ Nee, wij zijn er zeker van dat het fake is, we hebben dat genoeg meegemaakt dat ze ons wat wijs willen maken.” Zegde de bolleman dus vlogen ze gewoon door. " Ik vrees dat we hier dringend weg moeten voordat het schip tegen de planetoïde vliegt. Miele knikte instemmend. “ Vlug! " Naar de uitgang binnen tien minuten vliegt de Six Estate tegen die planetoïde aan.”  “ Eerst die deuren open krijgen en mijn ruimtepak aandoen, Miele!” “ Nog 5 minuten!" " Schiet op, voordat we mee naar de eeuwigheid gestuurd worden.”  Ze raakten op tijd buiten het schip, maar toen de Six Estate  tegen de planetoïde vloog, zorgden de stukken en de brokken van het schip ervoor dat Miele ongewone manoeuvers moest nemen, waardoor Marcky de grip verloor. Ze raakten elkaar uit het oog. Beide vielen uiteindelijk neer op de aarde. Marcky kwam terecht op de weide in Ontario en Miele in Noorwegen op een schroot.

Ondertussen is het ochtend geworden. “ Marcky, Marcky, MARCKY? " Wakker worden.” Riep Jimmy. "Het is al tien uur." "Alles ok?” vroeg Jimmy. “ Alles ok, denk ik.” Antwoorden hij rustig.