Maankind.

Het is ondertussen al een tijd geleden, Lucius was nog een kind. Iedereen zat voor de televisie, ze waren al wat gewoon ondertussen sinds de eerste kolonie op de maan was ingehuldigd. Landen op de maan was ondertussen de normaalste zaak geworden daar dat er bij het delven van Helium drie hele lagen van de bevolking nodig waren, en ze waren bezig voor een nieuwe haven voor ruimtetuigen, die naar Mars gingen vliegen en in 2036 af zou zijn. Deze keer was toch iets speciaals, de eerste baby geboren op de maan, een klein maanling Seline genaamd. De secretaris- generaal van de VN gaf nog een speech "Wederom staan we op een keerpunt in de geschiedenis". Een onvergetelijk moment dat ons doet stilstaan wie we zijn als mens zodat we kunnen verdergaan naar een nieuwe uitdaging. We vieren de geboorte van Seline, op de eerste plaats felicitaties voor Theia, de moeder van Seline. Net zoals Neil Armstrong een kleine stap zette voor de mens toen hij van de maanlander kwam, is de geboorte van Seline een grote stap voor de mensheid. Overal ter wereld werden lichtshows gegeven met drones die de geboorte van Seline symboliseerde. De kleine Lucius zit gebrand voor de televisie en wanneer iedereen al weg is, zapt hij nog verder om nog meer te weten te komen over Seline. De dagen erna liet Lucius weekbladen kopen door zijn moeder en hij knipte al wat met de maan te maken had uit en plakte die in een knipselboek.

Een paar maanden later kwam Seline nog in het nieuws omdat Theia met haar probeerde te vluchten naar de aarde. Begrijpelijk dacht Lucius maar onmogelijk omdat Seline op aarde niet kan overleven. De zwaartekracht zou fataal zijn, Dat hadden ze gezegd op de televisie. Vast besloten zou ze de maanlander nemen waarvan ze wist dat die de volgende groep mensen terug naar de aarde zou sturen. De meesten bleven maar een paar maanden of maximum een half jaar op de basis. Voor Theia was haar verblijf vooral een nachtmerrie geworden. Vooral omdat Seline al een paar keer aan de dood ontsnapte door allerlei complicaties waarvan de oorzaken te wijten waren aan het verblijf op de maan. Na een lang gesprek met Bram, de vader van Seline via het communicatiesysteem van de maanbasis. Besloot Theia er alles aan te doen om terug te keren naar de aarde. Ze zouden zich verstoppen ergens in de maanlander.

Voordat ze vertrok naar de maan had Theia een korte relatie gehad met Bram, die was beëindigd een paar dagen eerder. Ze waren als vrienden uit elkaar gegaan omdat ze vonden dat de relatie weinig kans op slagen had. Daar dat Theia voor een lange tijd op de maan zou werken. Ondanks de testen die voor het vertrek werden gedaan bleek ze een maand na haar aankomst op de maan zwanger te zijn van Bram. Eerst werd er aan gedacht om Theia terug te sturen naar de aarde maar dat was niet mogelijk. De eerstvolgende raket zou pas aankomen een half jaar later. Theia beviel juist voor de volgende terugreis na 28 weken zwangerschap. Wegens een te vroege zwangerschap moest Seline in de couveuse doorbrengen en was er constant stress voor Theia dat Seline dit niet zou overleven.

Op een keer als iedereen al was gaan slapen, ging Theia samen met Seline naar de kamer waar alle ruimtepakken lagen. Snel trok ze hun ruimtepakken aan. Neemt Seline vast, doet de sluisdeur open. Springt op het stoffige maanzand, en liep richting de maanlander. Achter haar hoorde ze een sirene afgaan. Ze keek om, zag de veiligheidsdienst van de maanbasis achter haar lopen. Voordat ze aan de maanlander geraakte werd ze tegengehouden. Meerdere pogingen zouden nog volgen maar waren telkens onsuccesvol. Op aarde werd alles gevolgd alsof het een realityshow was en natuurlijk trachtte Lucius al deze nieuwe informatie bij te houden.

Vele jaren gingen voorbij, Lucius werkte nu als journalist bij De Nieuwe Standaard, een mediabedrijf waarvan hij de opdracht kreeg om Seline te interviewen op de maan. Het gaat een lange dag worden, dacht Lucius. Hij zette de koffiemachine op, pakte de melk uit de ijskast, nam een paar slokjes rechtstreeks van de melkfles en deed er een schuitje van in zijn tas. Op de tafel lag zijn plakboek vanuit zijn kindertijd die hij de dag ervoor nog uit een doos gehaald had, vol met oude herinneringen. Het is ver gekomen, dacht hij hardop terwijl hij gelijktijdig bladerde in het plakboek en van zijn koffie sipte. Het hele boek was volgeplakt met foto’s en knipsels over de maan en Seline. Achteraan had hij een tijdlijn gemaakt waar je bijna elke fase uit het leven van Seline kon bekijken. Hij was met het knipselboek gestopt in de periode dat hij voor journalist ging studeren, desondanks bleef hij geïnteresseerd in het leven van Seline. Op een dag deed hij zijn stoute schoenen aan en begon hij e-mails uit te wisselen met Seline. Een hele reeks mails en chats gingen voorbij en in een van de chats had ze nog geschreven “ Misschien ontmoeten we elkaar ooit nog”. Nu was het zover, twintig jaar later, sinds hij samen met zijn familie voor de televisie zat. De dag dat zijn leven voorgoed veranderde.

Eerst nog langs het benzinestation, dacht Lucius en na wat frisdrank gekocht te hebben in de bijbehorende winkel van het benzinestation begon de lange reis richting de ruimtehaven in Dnipro, Oekraïne. Aan de ruimtehaven gekomen moest hij zich aansluiten bij de werknemers die op de maanbasis gingen werken. Na een kort medisch onderzoek werd Lucius naar zijn vertrek gebracht. Doodop van de reis viel Lucius bijna onmiddellijk in slaap.

De volgende dag stond iedereen in een ruimtepak klaar voor het vertrek. En nog geen uur later in de raket hoorde Lucius het aftellen vanuit de cockpit totdat een krachtige boots de raket in de ruimte katapulteerde. Je eerste keer? Lachte een man naast hem die zag dat Lucius lijkbleek voor zich zat te staren. Eerst wordt het erger voordat het beter wordt, mijn naam is Jurgen, zei hij met een stevige handdruk. Dit is al mijn derde keer dat ik naar de maan reis, zei Jurgen. Straks zal het nog spannend worden als we microzwaartekracht bereiken en de komende 3 dagen zitten we hier met elkaar opgescheept. Waar ga je werken? vraagt Jurgen. Hmm, ik ben hier om Seline te interviewen. Ok, haar heb ik vorige keer even gezien toen we gingen drinken in de plaatselijke cafetaria. Onze eigen beroemdheid, een B.M., lachte Jurgen. Lucius kijkt hem zwijgend aan, het enige waar hij aan dacht met een plastieken zak in zijn hand was op het moment wanneer dit voorbij zou zijn en dat liefst zonder te moeten kotsen. Drie dagen in een ruimteschip is niet niks. Je wordt het wel snel gewoon, zei Jurgen geruststellend eens we door de dampkring zijn.

Vanaf dat ze buiten de atmosfeer waren, lieten de bemanning en de passagiers zich goed gaan nu ze konden zweven in het schip, zelfs Lucius die even twijfelde. En als hij door het raampje keek vanuit de raket zag hij de aarde alsmaar kleiner worden. Negen miljard mensen op dat kleine bolleke, dacht Lucius. En weet je hoe je je bed moet maken, vroeg Jurgen. Even verschiet Lucius maar hij herpakt zich snel. Ja, gewoon de zetel omlaag en voila, lachte Lucius, die zich al veel beter op zijn gemak voelde. Journalist, hè? Vroeg Jurgen. En ga je alleen Seline interviewen? Nee, ik heb een gans programma opgesteld voor de tijd dat ik daar ben, het zal wel even duren voordat ik terug kan. En wat is jouw taak? Ik werk in de toren daar waar we met de maanlander gaan landen. Maar het is de laatste keer dat ik dit nog ga doen, antwoordde Jurgen. Kinderen? vroeg Lucius. Er is eentje op komst, vandaar dat dit mijn laatste keer zal zijn. Dat en telkens terug aanpassen wanneer je op aarde komt is geen lachertje.

Na een paar dagen sluit de raket zich aan op het dok van het ruimtestation dat een baan rond de maan draait. Langzaam maar zeker komt de raket dichter tegen het ruimtestation totdat men een harde bonk hoorde. Vanuit de cockpit hoorde Lucius de operators tegen de piloten zeggen dat alles klaar is om de raket te verlaten en vandaar zetten ze hun rit verder met de maanlander.

Toen Lucius de volgende ochtend wakker werd voelde hij dat zijn lichaam lichter is dan anders in het kleine vertrek dat hem was toegewezen. Hij zou haar ontmoeten in de kantine van de maanbasis. Hij werd zenuwachtiger naarmate hij aan de eetzaal aankwam. En daar zat ze met haar wit gekrulde haar en een gezicht dat nog nooit zonlicht had gezien. Dag Seline, zei Lucius terwijl hij aan de tafel schuift. Hallo, antwoordde ze terug. Ben je er klaar voor! Vraagde Lucius. Zeker, knikte ze. Het is wat wennen nu ik jou zie in levenden lijve. Dat is het zeker, lachte Lucius. Maak je geen zorgen! Kom, zegde Seline! We gaan onze pakken aandoen, dan laat ik je de basis zien. Je laat er ook geen gras over groeien, zei Lucius. Dat hebben we ook maar in het laboratorium Ik neem alvast mijn camera mee, zei Lucius. Ze gingen naar een van de vele torens die op de maanbasis waren. " Kijk van hieruit kan je goed de aarde zien," zei Seline. " Mijn moeder wilde hier al weg sinds mijn geboorte en een groot deel van mijn leven ben ik ziek geweest, hier kom ik tot rust! Alle dagen moet ik trainen om mijn botten sterk genoeg te houden. Ik ben moe! Na de dood van mijn moeder voelde ik mij alleen en van mijn vader heb ik nog nooit iets van gehoord. Niemand blijft hier lang, vrienden maken is bijna niet mogelijk. Ik communiceer nog wel met sommige die ik hier leerde kennen via het net, maar dat is niet hetzelfde. Overleven is niet genoeg! Ik wil hier weg, ik wil de aarde zien, de lucht voelen, de bomen ruiken, in de zee duiken. Vrij zijn zonder een stomme ruimtepak om naar buiten te gaan. Ik wil leven, jong zijn, lachen terwijl de vogels fluiten met madeliefjes in mijn haar. Ik wil Parijs, Londen, New York zien en de rest van de aarde. Ze noemen mij een maankind, zelfs mijn naam is vernoemd naar de maangodin. Maar ik wil de grond van de aarde voelen." Dat is onmogelijk! Je gaat daar niet kunnen overleven, zei Lucius met een gebroken stem. Dat kan ik niet over mijn hart krijgen. Sorry, Seline! Jij bent de enige die mij kan helpen! Vanuit haar helm keek zij recht in zijn ogen. Ik begrijp het wel. Waarschijnlijk zou ik hetzelfde willen, moest ik in jou plaats zijn. Oké, binnen twee dagen vertrekt de raket terug naar de aarde. Uiteindelijk is dat uw recht.

Alles ging volgens plan maar vanaf dat ze op aarde aankwamen voelde Seline zich onwel, al liet ze dat niet merken. Mijn lichaam moet nog wennen aan de nieuwe omgeving, dacht Seline. Alles was nieuw voor haar en dat was sterker dan al die ongemakken, ze probeerde zoveel mogelijk te doen en te zien. En als de avond viel, zette Seline en Lucius zich aan het strand. Ze keek naar de glinsters van het maanlicht in het water. Voor het eerst in haar leven zag ze de maan vanuit een ander perspectief. Dit is de gelukkigste dag van mijn leven, glimlachte Seline. Het duurde niet lang voor Seline zich ziek begon te voelen en na een spoedopnamen begaf haar hart het. Als Lucius dagen later naar haar zerk ging zag hij het opschrift…

Seline

Maankind

Een licht

in de nacht

rust zacht